Եվ դարձյալ ծագող արևի շողերը մեծահոգաբար խաղում էին իրենց նուրբ թելերի հետ՝ իրենց հայացքով գրավելով այն ամենը, ինչ թաղված է հորիզոնում։ Եվ նորից նա արթնացավ արևի առաջին ճառագայթներով. թագավորական կերպով բարձրացրեց իր մետաքսյա մետաքսյա գլուխը, այնքան նրբագեղ կերպով ցուցադրելով բարակ, աներևակայելի երկա պարանոցի վրա, որը զարդարված էր զմրուխտ-նիֆրիտ վզնոցով: Նրանում ամեն ինչ այնքան ներդաշնակ էր, այնքան աներևակայելի, որ նույնիսկ թվում էր, թե դա չի կարող լինել մարդու, պարզ այգեպանի գործ։ Նրա ոտքը՝ բալերինայի պես նազելի, հաստատուն, առանց շարժվելու, կանգնած էր անշարժ։Եվ միայն նրա կանաչավուն գանգուրները, սիրախաղով, խաղում էին առավոտյան զեփյուռի հետ՝ ակնարկելով, որ նա ձանձրանում է, և նա ավելի ուրախություն չուներ, քան լսելով այս հավերժական ու անփոփոխ հայցորդների կողմից իրեն ուղղված հիացմունքի անընդհատ կրկնվող, երբեմն նույնիսկ ձանձրալի խոսքերը։ – քամին, և այգեպանը: Նա վստահ էր, որ ոչ մի տեղ իրեն հավասարը չունի, և ոչինչ չի կարող գերազանցել իր կատարյալ, անարվեստ գեղեցկությանը։Համաձայնեք, բոլորը, ովքեր նրա նման իրավիճակում էին, այլ կերպ մտածել չէին կարող։ Եթե դու լինեիր նրա տեղում, և եթե քեզ ամեն օր ասեին, որ աշխարհում քեզնից ավելի գեղեցիկ չկա, չկա ավելի նիհար, ավելի էլեգանտ, ավելի մաքրասեր… դու չե՞ս հավատա այս մարդու խոսքերին: Նրան այլ ելք չէր մնում, քան այս խոսքերը գնահատել: Այդպես էլ արեց նա… Այդպես արեցին բոլորը, բոլոր վարդերը այս հիասքանչ այգում, աճեցված մի ծեր այգեպանի կողմից, ում ձեռքերը ստեղծեցին արվեստի գործ, և արևի շոյանքները և քամու հիացմունքի խոսքերը տնկված: նրանց համոզմունքը, որ աշխարհում չկա ավելի լավ վարդ, քան նա, ում նրանք տալիս են իրենց անսահման սերը:
И снова лучи восходящего солнца щедро заиграли своими ласковыми прядами, покоряя своим взглядом все то, что утопает в горизонте. И снова проснулась она с первыми лучами солнца: подняла по-царски свою шелковисто-винную головку, так изящно, красующуюся на стройной, невообразимо длинной шейке, убранной изумрудно-нифритовым колье. Все в ней было настолько гармонично, настолько невообразимо, что даже казалось, не может она быть делом рук человека, делом рук простого садовника. Ножка ее, изящная как у балерины, стойко, не шелохнувшись, стояла неподвижно. И только зеленоватые локоны ее, кокетничая играли с утренним ветерком, намекая, что ей становится скучно, и нет ей больше отрады, как слушать вечно повторяющиеся, иногда даже приевшиеся слова восхищения в свой адрес от этих вечных и неизменных ухажеров — ветра, да садовника. Она была уверена в том, что нет ей равных нигде, и ничто не могло превзойти ее совершенную, безыскусную красоту. Согласитесь, все кто был в подобной ей ситуации не могли бы и думать иначе. Будь вы на ее месте, и если бы вам каждый день твердили, что нет на свете краше вас, нет стройнее, изящнее, породистее… вы не поверите словам этого человека?! Ей же не оставалось ничего, как принять эти слова за чистую монету. Так она и поступала… Так поступали и все они, все розы в этом дивном саду, взращенные старым садовником, чьи руки создали произведение искусства, а ласки солнца и слова восхищения ветра внедрили в них веру в то, что нет на свете лучше розы, чем та, которой они дарят свою бесконечную любовь․
Մկրտիչ Համբարձումյան 