Մի ժամանակ Սեմմին և նրա քույր Մարին այցելեցին իրենց տատիկին ու պապիկին իրենց ֆերմայում: Սեմմին վերցրեց ճեղապարսատիկ՝ անտառում խաղալու համար: Նա պարապում էր անտառում, բայց երբեք չէր կարողանում հարվածել թիրախին: Մի փոքր հուսալքվելով՝ նա հետ գնաց ճաշի։ Երբ նա հետ էր գնում, նա տեսավ տատիկի ընտանի բադին:
Հենց իմպուլսից նա թույլ տվեց թռչել ճեղապարսատիկին, որը հարվածեց բադի քառակուսի գլխին և սպանեց այն: Նա ցնցված էր և վշտացած։ Նա խուճապի մեջ սատկած բադին թաքցրեց անտառների կույտում։ Մարին այդ ամենը տեսել էր պատուհանից, բայց ոչինչ չասաց։ Ճաշից հետո հաջորդ օրը տատիկն ասաց. «Մարի, արի ամանները լվանանք»։ Մարին ասաց. «Բայց տատիկ, Սեմմին ինձ ասաց, որ ուզում է օգնել խոհանոցում»:
Հետո նա շշնջաց Սեմիին. «Հիշու՞մ ես բադին»: Սեմմին նյարդայնացավ՝ իմանալով, որ իր քույրը գիտեր բադի մասին, և եթե նա չհնազանդվի, նա կարող է ասել իր տատիկին ու պապիկին այդ մասին: Այսպիսով, նա առանց որևէ բան ասելու, լվացեց սպասքը։

Այդ օրը ավելի ուշ պապիկը հարցրեց, թե արդյոք երեխաները ցանկանում են գնալ ձկնորսության, բայց տատիկն ասաց. Մարին պարզապես ժպտաց և ասաց.

Նա նորից շշնջաց Սեմիին. «Հիշու՞մ ես բադին»: Այսպիսով, Մարին գնաց ձկնորսության, իսկ Սեմմին մնաց օգնելու: Մի քանի օր հետո, երբ Մարին օգտվում էր Սեմիից, նա վերջապես այլևս չդիմացավ: Նա եկավ տատիկի մոտ և խոստովանեց, որ սպանել է բադին։

Տատիկը ծնկի իջավ, գրկեց նրան ու ասաց. «Բալես, գիտեմ: Ես կանգնած էի պատուհանի մոտ և տեսա ամբողջը, բայց քանի որ սիրում եմ քեզ, ես ներեցի քեզ: Ես ուղղակի մտածում էի, թե որքան ժամանակ կթողնես Մարիին քեզնից օգուտ քաղել»։